روزنامه‌نگاری علیه محدودیت

نویسنده: مهدی محمدی
منتشرشده در شماره هفتم مجله کیوسک (نشریه انجمن علمی، دانشجویی روزنامه‌نگاری)

همین اول کار بگذارید یک نکته مهم به شما که دانشجوی دانشگاه علامه طباطبایی هستید، بگویم. من به دلایل زیادی که حتما مهم‌ترینش تنبلی بود، آن‌قدر درسخوان نبودم که در جایی مثل علامه قبول شوم. وارد بازار کار رسانه شدم و بعد در کنارش به دانشگاهی رفتم که برای ما تنبل‌ترها جای مناسب‌تری بود؛ دانشگاه علمی کاربردی. حقیقتش 4 سال به ظاهر تحصیل کردم اما چیز زیادی یاد نگرفتم. بخشی‌ از آن به این خاطر بود که تجربه زیادی در رشته تحصیلی‌ام داشتم و بخش بیشترش هم شاید به این خاطر بود که آنجا برای نمره‌دادن خیلی سخت نمی‌گرفتند و نیازی نبود که دانشجو تمرکزش را روی درس‌خواندن و یا حتی حضور در کلاس بگذارد. کیفیت اساتید هم البته کم‌تاثیر نبود. در همین مدت اما دوستان زیادی داشتم و دارم که دانشجوی علامه بوده‌اند. سطح سوادشان درباره حرفه روزنامه‌نگاری انصافا بالاتر است و این حتما به تحصیل در یک دانشگاه معتبر با اساتید این‌کاره ربط دارد. حالا برخی از همان رفقا که روزنامه‌نگار حرفه‌ای و کاربلد هستند، در همین دانشگاهی که شما دانشجویش هستید، تدریس هم می‌کنند. پس قدر دانشگاه‌تان را بدانید و به تحصیل در آن افتخار کنید حتی اگر فعلا از نعمت حضور محروم باشید و مجازی تحصیل کنید.
البته گمان نکنید که خودزنی کردم؛ چراکه ایران کشور عجیبی است، آن‌قدر عجیب که در آن خیلی‌ها خبرنگار و روزنامه‌نگار برجسته‌ای هستند بی‌آنکه اصلا درسش را خوانده باشند. استعداد ذاتی و تجربه در این حوزه حرف اول را می‌زند البته به این شرط که از روابط کافی هم برخوردار باشید!
از من خواسته شده بگویم روزنامه‌نگاری در آینده چگونه خواهد بود و چه کنیم که روزنامه‌نگار بمانیم؟ انصافا سوال سختی است، خصوصا در این کشور عجیب. اینجا پیش‌بینی وضعیت در چندماه آینده هم خیلی سخت است، چه برسد به آینده‌ای دورتر. البته قبل از اینکه به این سوال جواب بدهم، لازم است بگویم که خیلی از ما در این حرفه خبرنگاریم و به اشتباه فکر می‌کنیم که روزنامه‌نگاریم. بین این دو واژه فرق زیادی است. پیشنهاد می‌کنم برای پیدا کردن تفاوت‌هایش تحقیق کنید. شاید شما خبرنگار خوبی باشید اما برای تبدیل‌شدن به یک روزنامه‌نگار خوب راه زیادی دارید.
این روزها اتفاقاتی در حال رخ‌دادن است که همه مردم را نگران کرده و ما اهل رسانه را بیشتر؛ بحث صیانت از فضای مجازی که ترجمه‌اش برای ما همان محدودسازی است. تجربه نشان داده که شاید ابتدا مخالفت‌هایی بشود اما اگر بنا به افتادن اتفاقی باشد، حتما رخ می‌دهد. حالا شاید بهتر است این سوال را کمی تغییر دهیم؛ روزنامه‌نگاری در آینده‌ای نه‌چندان دور که شاید دسترسی به اینترنت جهانی محدود شود چگونه خواهد بود؟ احتمالا اگر آن روز برسد، وظیفه روزنامه‌نگاران خطیرتر از هر زمان است؛ چراکه توقع جامعه در چنین شرایطی دریافت اطلاعات صحیح و بدون جهت‌گیری است و آن زمان بین یک روزنامه‌نگار صادق با کسی که در زمین دیگران بازی می‌کند، تفاوت عمده‌ای ایجاد خواهد شد. مردم انتخاب می‌کنند که به کدام بیشتر اعتماد کنند. همین حالا هم به دلایل مختلف خیلی‌هایمان یادمان رفته که وظیفه یک روزنامه‌نگار خوب چیست. یادمان رفته که وقتی شروع به کار کردیم از جمله معروف دکتر شریعتی وام گرفتیم که «قلم توتم من است، توتم ماست، به قلمم سوگند، به خون سیاهی که از حلقومش می‌چکد سوگند، به رشحه‌ی خونی که از زبانش می‌تراود سوگند، به ضجه‌های دردی که از سینه‌اش بر می‌آید سوگند که توتم مقدسم را نمی‌فروشم، نمی‌کشم، گوشت و خونش را نمی‌خورم، به دست زورش تسلیم نمی‌کنم، به کیسه زرش نمی‌بخشم، به سر انگشت تزویرش نمی‌سپارم…».
این‌ها کلیشه نیست. چراغ راه است اگر می‌خواهیم روزنامه‌نگار باشیم و روزنامه‌نگار بمانیم. البته که کار سختی است اما غیرممکن نه. اینجا معمولا روزنامه‌نگارها را آن‌قدر که باید جدی نمی‌گیرند اما خودمان که می‌دانیم رسانه چه قدرتی دارد. در آینده‌ای که شاید خیلی هم جذاب نباشد این قدرت مهم‌تر از هر زمان خواهد بود. شک نکنید.

admin

دال مدیاپروژه های دانشجویی

روزگار غمناک روزنامه‌نگاری

جهان ترسناک بدون مطبوعات / عزا پشت عزا

تیز نگه‌داشتن شمشیرهای سامورایی

بازی نسل جدید تازه شروع شده

مردم نگاری طلاب آفریقایی ساکن در قم

تیز نگه‌داشتن شمشیرهای سامورایی

بازی نسل جدید تازه شروع شده

روزنامه‌نگاری، روزنامه‌نگار روزآمد و باانگیزه می‌خواهد